[M] Zabierz światło [HP/SS]

Potrząsnął głową, odganiając sen. Znów odpłynął siedząc przy kuchennym stole. Poranne słońce wkradało się przez okno, niemal go oślepiając. Roztarł obolały kark. Przesiedział tak pół nocy i teraz znów nie będzie mógł tego odespać. Wzdychając, powoli odsunął się na krześle, wstał i ruszył w stronę schodów, szukać jakiegoś zacienionego pomieszczenia.  Równie dobrze mógłby zakończyć ten dzień już teraz, zanim się w ogóle zaczął. Nic na niego nie czekało. Nic nie miało się zmienić. Wygnanie, które wybrał dla siebie dobrowolnie, było jedynym, co mogło jakoś utrzymać go przy życiu.

Tam, w prawdziwym świecie, nie mógłby patrzeć im wszystkim w oczy. Nie zdołałby cieszyć się z wygranej, radować z upadku Voldemorta. Nie z myślą o tym, że tak wielu poległo, za niego, przez niego, u jego boku lub z jego imieniem a ustach. Tak wielu których znał, tak wielu bezimienych. I on. Ta jedna śmierć, która wyrwała jego duszę i zabrała ją ze sobą.

Od tamtej nocy, nie potrafił się już uśmiechać. Ci, którzy przetrwali, nie zasługiwali na to, by jego martwa twarz znieważała ich co dnia i umniejszała ich cierpienie. Oni też mieli prawo do bólu i tęsknoty, a on okazał się zbyt słaby, by przemóc swoją żałobę i ofiarować im jakąś pomoc.

Wspinał się po schodach, krok po kroku. Jego umysł, otumaniony i przymroczony, potrzebował dłuższej chwili by zidentyfikować jakiś hałas. Na piętrze? Niemożliwe. Był przecież sam… A jednak?

Wyraźnie słyszał kroki. Jakieś drzwi trzasnęły, odgłos stawał się coraz wyraźniejszy. Ktoś stanął u szczytu schodów. Harry nawet nie uniósł różdżki. Nie posiadał żadnej.

- Harry? - spytał głos, a on poczuł jak nogi uginają się pod nim. - Na Merlina, Potter, wszędzie cię szukam, ty cholerny idioto…

Potok słów płynie, ale on już nie słyszy ich wyraźnie. Wszystko zdaje się pokrywać mgła. Osuwa się ciężko na stopnie, chwytając po omacku poręczy.

- Trzymam cię. - Mówi głos. I faktycznie, silne ramiona obejmują go i ściskają mocno.

- Nie ma cię tu. Widziałem, jak umierasz.

Wypowiedzenie tych słów kosztuje go całą energię, jaka mu pozostała.

- Widziałeś, co miał zobaczyć Czarny Pan, Potter! Co ci do cholery przyszło do głowy by odciąć się od wszystkich? Szukam cię od miesięcy… Ja… Merlinie, bałem się, że zrobisz coś głupiego…

Harry słyszał jego oddech, omiatający mu włosy. Czuł, że kurczowo ściska czarną szatę, przyciąga go jeszcze bliżej, by być pewnym, by dotknąć, by wiedzieć, że tu jest, naprawdę tu jest… Kręciło mu się w głowie.

Potrząsnął głową odganiając sen. Nie. Nie, nie było go tu przecież. Dłonie zaciskały się w powietrzu. Cisza. Cisza i kurz. Podniósł się z trudem, by podjąć kolejną próbę wspięcia się po schodach. Dwa stopnie. Cztery. Piętnaście…

Gdzieś ponad nim trzasnęły drzwi. Czyjeś szybkie kroki.

Proszę, nie, tylko nie znowu…