[SPN][D] Polowanie

Fandom/Fandomy: Supernatural
Autor/autorzy: Fia.
Beta/bety: Wirka.
Pairing: Sam/Jessica wspomniane
Gatunek: obyczaj
Ostrzeżenia: spoiler S01E01
N/A*: to naprawdę miał być angst! Część pierwsza serii supernaturalowej Momenty, pisanej pod prompt nr 1.


W życiu każdego człowieka przychodzi chwila, w której powinien zmierzyć się z samym sobą, ze swoimi demonami, swoją przeszłością. Co jednak wtedy, kiedy zmierzenie się z samym sobą będzie tak naprawdę zaprzedaniem swojej duszy? Co, jeśli demony nie są tylko wyimaginowane, jeśli naprawdę patrzą na ciebie żółtymi ślepiami? W końcu – co, jeśli okazuje się, że przeszłość dogania cię w najmniej oczekiwanym momencie i śmieje ci się w twarz, zabierając po raz kolejny wszystko, co powinno być twoim światem?

Sam zacisnął dłonie w pięści i odwrócił się od prostego nagrobka swojej narzeczonej, ruszając w kierunku zaparkowanej nieopodal Impali. Polowanie czas zacząć.

Oglądając tą scenę w serialu wydała mi się oczywiście bardzo smutna, ale teraz, z dalszej perspektywy mam wrażenie, że jest kluczowa. Jess była w życiu Sama czymś, czego tak bardzo potrzebował, była drogowskazem prowadzącym do normalności, której Sam wtedy tak bardzo pragnął. I dziś ta scena wydaje mi się dużo bardziej dramatyczna, bo wiem już, jak tragiczny los spotkał Sama potem.
Uchwyciłaś ten tragizm, z tego powodu ten przydługi wstęp, bo po prostu nie umiem inaczej napisać, jak gorzko mi się zrobiło po przeczytaniu Twojego drabbla. Tak ciężko na duszy, tak jak wtedy musiało być ciężko Samowi.

To świetny tekst, jeśli wywołuje takie emocje.

Pozdrawiam i życzę weny.

Nigdy jeszcze nie widziałem takich tekstów jak u was tutaj. Krótkich. Jestem przyzwyczajony raczej do dłuższych rzeczy, jak opowiadanie, to na wiele stron. Więc ta krótkość to coś innego. Ale może właśnie czemu nie, to jak rozumiem, rozwinięcia myśli bohaterów, krótkie ale treściwe. Zadziwiająco wręcz kanoniczne. Myślę, że to trochę jak dodatkowa narracja do serialu. Dobrze dobrane słowa.
Może zobaczę więcej...
pozdrawiam
ren

Tak, zgadzam się tutaj z Nieaktywną, to kluczowy moment. Takie definiujące chwile ustanawiają nam bazę bohatera. Nie bez powodu główni bohaterowie książek fantazy tak często są sierotami, albo w pierwszych rozdziałach tracą opiekunów. Nic tak nie definiuje człowieka, jego wartości, priorytetów, jak śmierć bliskich.

Ale też właśnie myślę sobie, że mając taką rodzinę, WIEDZĄC co się czai za rogiem, Sam nie był w stanie uciec. Widzimy to w serialu wielokrotnie i trzeba przyznać ten element mają dość konsekwentny - Ci, który WIEDZĄ, nigdy nie wracają do normalnego życia. Judy chociażby. I to ma sens, bo serio, czy my byśmy postąpili inaczej?

To taki inny level PTSD. Zawsze jesteś gotowy.
Pamiętam, że na początku serialu bardziej rozumiałam Deana, jako postać, z czasem dopiero dotarło do mnie, dlaczego Sam próbował się z tego wyrwać. Ale też jasne było, że nie miał szans. Żółtooki czy nie, coś innego by go dopadło prędzej czy później.
W.

Wirka. napisał:

Tak, zgadzam się tutaj z Nieaktywną

Śmiechłam z tej Nieaktywnej jak jakaś Nieumarła albo coś w tym stylu. No ale ja też się zgadzam.

To taka ładna, smutna łatka do pierwszego odcinka. I oczywiście że jest kluczowa dla całego serielau i drogi jaką Sam przechodzi. Przecież, gdyby nie utrata Jess Sam nie ruszyłby na polowanie.

No i Wirka ma rację. Znając tę stronę rzeczywistości, będąc świadomym tej jej demonicznej wersji nie jest się w stanie od tego uciec. Nawet jeśli porzucisz życie łowcy, ono nigdy nie porzuci Ciebie.