[MSC/HP][S] Linie Czasów 9 i 10

W wąskiej kabinie opuszczonej łazienki stoi kociołek z uwarzonym już eliksirem. Na nieco wilgotnych kafelkach leży obszerna księga, w której raz po raz sprawdza skomplikowane instrukcje.

Czy dodał wystarczająco dużo krwi smoka? Czy była dostatecznie czysta? Czy barwa i zapach zgadzają się z opisanymi?

Jeśli choć raz się pomylił, prawdopodobnie otruje się i nigdy już nie dowie się prawdy. Jest jednak niemal pewien, że wszystko zrobił dobrze. Przygotowywał się do tej chwili, odkąd pierwszy raz przekroczył próg zamku. Sześć długich lat uważnej nauki, samodzielnych studiów, przekupstwa,  łamania regulaminów, wykradania składników z pracowni, wreszcie dobrze ukrytego flirtu z Czarną Magią, zwieńczone trzema miesiącami żmudnego procesu warzenia eliksiru.

Nadchodzi ten moment i nie ma już odwrotu. Otwiera fiolkę z ostatnim składnikiem, krwią swego - rzekomego, jak przypuszcza -  ojca. Gęsta, czerwona kropla ciężko opada na szmaragdową taflę mikstury. Księga mówi jasno, nie mieszać, wypić natychmiast po dodaniu... Chłopak szybkim zaklęciem wyczarowuje mały pucharek, nabiera trochę eliksiru i bez wahania wypija jego zawartość. Ciecz pali go swym ciepłem. Jest gorzkawa, cierpka, pozostawia osad na języku. I zgodnie z opisem autora, daje natychmiastowy efekt. Niewidzialne imadło nagle obejmuje go i ściska wszystkie kości jednocześnie, jakby cały wszechświat zapadł się na niego ze wszystkich stron. Kurczowo łapie oddech i pozwala, by z gardła wydarł się zwierzęcy okrzyk. Wie, że nikt go nie usłyszy, dobrze zabezpieczył wejście. Unosi dłonie ku twarzy i widząc zmieniającą się skórę upewnia się co do swych podejrzeń. Walcząc z obezwładniającym bólem, podnosi się i pełznie w stronę luster. Jego ciało buntuje się, mięśnie nie chcą słuchać.Trzęsie się, jak pogrążony w delirium. Czuje się tak, jakby mózg chciał rozsadzić czaszkę od środka. Kurczowo chwytając się krawędzi umywalki, dźwiga się do góry.

Loki patrzy na swą nową, niebieską skórę tymi obcymi, krwawo-czerwonymi oczami i już wie, że nigdy więcej nie nazwie Odyna Ojcem.

Kiedy Loki po raz pierwszy pojawia się w Wielkiej Sali w swej prawdziwej skórze, Thor ma wrażenie, że ziemia pod nim się zapada. Świat na chwilę staje w miejscu, wszyscy zamierają i cichną najlżejsze szepty. Tylko najmłodsi uczniowie mugolskiego pochodzenia mogą nie wiedzieć, co to wszystko oznacza, wszyscy pozostali jednak wydają się przez chwilę analizować sytuację.

Pierwsi reagują Gryfoni, a jakże, gorączkowymi i bezczelnymi uwagami, a niektórzy nawet pozwalają sobie na machanie rękoma. Kolejni są Puchoni, którzy zwyczajnie wracają do swoich spraw. Wśród Krukonów niektóre głowy pochylają się ku innym, by dyskretnie skonsultować jakieś przemyślenie, ale trwa to ledwie mgnienie oka. Ślizgoni jak zwykle obserwują uważnie, aż do chwili, gdy chłopak podchodzi do jednej z ławek. Rozsuwają się, by zrobić mu miejsce i udają, że absolutnie nic nie zaszło.

Thor nie zauważa, kiedy zaczyna się podnosić, ale ręka Fandrala zatrzymuje go w miejscu.

- Nie teraz - mówi cicho i Thor w duchu przyznaje mu rację.

Bo co właściwie miałby zrobić? Zapytać Lokiego w obecności większości mieszkańców Hogwartu, dlaczego do cholery postanowił upodobnić się do znienawidzonych przez wszystkich Istot? Rzucić na niego zaklęcia ujawniające, by zniweczyć tę maskaradę? Dlaczego na Odyna nikt nic nie robi? Dlaczego nikt nie reaguje?!

Świdruje Lokiego spojrzeniem i wreszcie chłopak podnosi głowę i odwzajemnia wzrok. Dzielą ich dwa stoły pozostałych domów, ale  i tak doskonale widzi tą dziwną, zupełnie nową obcość w jego oczach. Brat patrzy na niego, a czerwone oczy zdają się płonąć nienawiścią. Coś smaga go, jak bicz, gdzieś na krawędzi umysłu. Wiedząc, na co się zanosi, ostrożnie upuszcza wierzchnie bariery. Czeka na głos Lokiego w głowie, na ten złowieszczy śmiech, na słowa "niezły żart, braciszku?".

Ale przez rosnący wokół gwar prześlizguje się tylko jedno pytanie, które brzmi jak miecz ostrzony na kamieniu, kąsa niczym trójgłowy pies, boli, jak sztylet wbijany prosto w serce.

- Wiedziałeś?