[MCU][S] = Linie Czasów 5 do 8 oraz od 22

 

BIAŁY.

Kiedy był mały i bał się ciemności, ciocia opowiadała mu czasem bajkę o czterech świecach palących się w ciemnym pokoju.
Jedna z nich miała natchnąć ludzi pokojem, ale czuła, że zupełnie nie spełnia się w swej roli i może powinna zgasnąć.
Druga symbolizowała wiarę i z biegiem lat, coraz częściej ją porzucano.
Trzecia zaś płonęła miłością, a jej płomień słabł co rusz zalewany nienawiścią, strachem i cierpieniem.
Ciocia jednak zawsze powtarzała, że nawet jeśli trzy świece zgasną, zawsze pozostaje ta czwarta. Najważniejsza. I gdy człowieka ogarnia nieprzejednana ciemność, wystarczy ta jedna, choćby tląca się ledwie, by zapalić znów tamte pozostałe.

Kiedy poznał Pana Starka a jego życie nagle stało się pędzącą karuzelą kompletnego szaleństwa, Peter gdzieś podświadomie czuł, że znalazł swoją czwartą świecę.

Dlatego gdy patrzył, jak światło opuszcza oczy Tony'ego, wydawało mu się, że jego serce pęka na małe kawałki. Wokół szalała bitwa, ale on nie widział ani nie słyszał niczego. Ogarnęła go ciemność, tak straszna i upiorna jak wtedy, gdy chował się pod łóżkiem w wieku trzech lat i płakał w samotności. I właśnie wtedy, gdy najbardziej potrzebował tej czwartej świecy - odrobiny nadziei - zrozumiał ostatecznie, że najważniejszy z płomieni zgasł. A bez niego, przepadną wszystkie pozostałe.

They're watching as I fall, they're staring as I go
I gave until my soul hurt, and never told them so
They're watching as I fall, to somewhere down below
But maybe I'm just falling, to get somewhere they won't

Nie miał pewności, czy zdoła tam dotrzeć. Oczywiście liczono na to, że się pojawi, ale szczerze, nigdy nie był dobry w dotrzymywaniu obietnic, czyż nie? Mógł się wymówić czymkolwiek, miał całą planetę pod opieką... Był mu to jednak winien. Ostatecznie, to on wysłał go tą drogą, wiedząc, jaki będzie koniec. Tylko jedna. Jedna opcja i ze wszystkich możliwości, właśnie ta dawała im zwycięstwo. Względne zwycięstwo. Stracili wielu, nie wspominając o niemożliwej do oszacowania skali strat i chaosu, jakie wywołało Zniknięcie i jakie jeszcze spowoduje Powrót. On jednak nie mógł przestać myśleć o tych oczach, wpatrzonych w niego z nadzieją i przygasających, gdy podjął decyzję.

Być może zdecydował już wcześniej. Może potrzebował jedynie potwierdzenia, a niejasny komunikat popchnął go ku temu? Przygotował się na taką opcję, tak, Tony Stark niemal zawsze wychodził z domu przygotowany na najgorsze. A jednak coś w Sephenie złamało się, gdy Stark umierał za nich na jego oczach. Choć stracili też innych, był w stanie myśleć o nich, jak o ofiarach wojny. Przykrych, ale koniecznych. Ale Tony… To bolało. Nie do końca rozumiał dlaczego ubodło go to tak bardzo. Może po prostu nie potrafił się pogodzić z tym, że ktoś inny musiał oddać życie, by uratować ich wszystkich? Strange powinien był go ocalić, nawet kosztem siebie samego, powinien jakoś przekazać mu rozwiązanie, które go nie zabije... a jednak los chciał inaczej. I po tym wszystkim Stephen zrozumiał, że nienawidzi każdej cząstki siebie, i to w zupełnie nowy sposób.

Poszedł więc. Złożył kondolencje, patrzył na dziewczynkę, córkę Tony’ego, nie do końca rozumiejącą jeszcze, że tata nigdy nie wróci. Nie został na kameralnym spotkaniu rodzinnym po ceremonii, nie uważał, by to było na miejscu. Wrócił do domu i stojąc w czarnym garniturze przed wielkim lustrem w sieni, poczuł jak zalewa go fala wściekłości. Mimo, iż nikt tak naprawdę nie zarzucił mu, że POZWOLIŁ Tony’emu umrzeć, Stephen czuł się winny. I to nie ważne jak silne argumenty przemawiały za tym, naprawdę, JEDNO życie, za połowę istnienia.

Złość narastała, dzień po dniu i z czasem nawet kolejna butelka whisky nie potrafiła stłumić tej furii. Kiedy zaczął widzieć Tony’ego dosłownie wszędzie i we wszystkim, zrozumiał, że nie może tak dłużej funkcjonować. I niech szlag wszystkich trafi, to nie było normalne, przecież prawie nie znał tego człowieka! Jeśli jednak miał kiedykolwiek odzyskać względną psychiczną stabilizację, musiał coś z tym zrobić. Potrzebował rozgrzeszenia. Tyle wiedział. I być może znał sposób, jak je zdobyć.

- Nie możesz tego zrobić - powtarzał Wong, średnio co dziesięć minut, odkąd odkrył, co właściwie Strange próbuje zrobić. - To pogwałcenie wszelkich praw, nawet nie wiesz, w jakim stopniu naruszy to istotę wszechświata. Co jeśli stworzysz kolejną linię czasu, w której…

- Och zamknij się - jęknął Strange, kartkując pośpiesznie kolejną ciężką księgę.  Mieli wiele szczęścia, że duża ich część po prostu utknęła pod gruzami i nikt nie zainteresował się nimi po Zniknięciu.

- Nie możesz, to zbyt…

- Wiem! - krzyknął, ostatecznie wyprowadzony z równowagi. - Wiem. I zdaję sobie sprawę z ryzyka, wierz mi, nauczyłem się już, że każda magia, każda zmiana ma swoją cenę.

- Więc dlaczego…

- Bo muszę. Spróbuj to zrozumieć. To… to brzemię mnie przygniata. Myślałem, że potrafię je dźwignąć, ale teraz… - Stephen zawahał się. Nie wiedział, ile tak naprawdę chce powiedzieć. Nikomu o tym nie powiedział, a przyznawanie się do słabości było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakich życie uparcie go uczyło. - Dołożę starań, by nie rozpieprzyć przy okazji żadnej linii czasu, ale muszę to zrobić. Więc albo mi pomożesz, albo się stąd wynoś.

Wrócił do przeglądania ksiąg i tylko odgłos rzuconego na stół tomu podpowiedział mu, że Wong robi to samo.

-.-

I’m off of the Earth / on a ride / alone
I’m drifting away / out of time / afloat
Away from the truth / away from the night / away from the day
I’m off of the Earth / on a ride / alone

Tony poruszył się we śnie. Coś było nie tak. Może nie miał szóstego zmysłu, ale i tak już od lat nie spał twardym snem i niemal zawsze wiedział, że zanosi się na burzę, na chwilę przed nią. Nawet po Zniknięciu nic się nie zmieniło.

- Stark?

Okay, zdecydowanie coś było nie tak. To był szept, ale jednak, słyszał go doskonale. Ostrożnie, by nie obudzić Pep, wyślizgnął się z pościeli, narzucił szlafrok i zszedł do salonu, nie będą pewien, co właściwie spodziewa się tam znaleźć. Z pewnością jednak nie spodziewał się… TEGO.

- Witaj.

Pieprzony Stephen Magiczny Strange siedzący na jego kanapie. Jakim kurwa cudem?

- Nadal śnię. Za dużo lodów przed snem, to na pewno to - jęknął sam do siebie.

- Przepraszam, że budzę w środku nocy - odpowiada półprzezroczysty człowiek. Lekko rezonuje, jak słabej jakości hologram.

- To nagranie?

- Nie.

- Zwyciężyliśmy, a ty uznałeś za stosowne, aby mnie nawiedzać? - Spróbował innej opcji, choć każda wydawała się równie nieprawdopodobna.

- Cóż, można tak powiedzieć.

- I nie powiesz mi jak? - założył, opadając na fotel naprzeciw widma.

- Właściwie… mogę opowiedzieć ci wszystko. I tak nie będziesz tego pamiętać. Nie możesz, jeśli nie chcę zmienić przyszłości, a uwierz mi, zdecydowanie tego nie chcę. Choć bardzo bym tego pragnął.

Tony zmarszczył brwi i potarł twarz dłońmi. To nie miało większego sensu i naprawdę wolałby po prostu się obudzić, niż kłócić się - a czuł, że tak to się skończy - z panem Wiem Lepiej Bo Widziałem Wszystkie Wersje Przyszłości.

- Wyjaśnijmy to sobie od razu. Zwyciężyliśmy. Wróciłeś do życia, czy cokolwiek się mogło stać z tymi, którzy się rozpadli, po tym jak, pozwól że przypomnę, TY zdecydowałeś się oddać mu ten pieprzony kamień. I zalazłeś sposób by pojawić się przede mną jak jakaś senna mara, w twojej przeszłości, by… właściwie co, Strange? O czym tak bardzo chcesz ze mną porozmawiać?

Doktorek wygląda mniej więcej tak, jak on sam po kilkunastu dniach dryfowania w przestrzeni kosmicznej. Wychudzony, z nieostrzyżonym zarostem, jego skóra w chwilach, gdy wizualizacja działa najlepiej, wygląda jak rozciągnięty pergamin. Tylko oczy są żywe, niemal… zbyt intensywne.

- Ja… Przyszedłem się pożegnać.

Tony przez chwilę odwzajemnia to spojrzenie, po czym sięga po szklankę, którą nieopatrznie zostawił na stole, zanim poszedł spać i opróżnia ją na raz. Zanosiło się na ciekawą konwersację.

And when I'm gone, just carry on, don't mourn
Rejoice every time you hear the sound of my voice
Just know that I'm looking down on you smiling
And I didn't feel a thing, So baby don't feel no pain
Just smile back***

Peter wraz z ciocią May i Happym mieli dotrzeć do domu państwa Starków całe dwa dni przed ceremonią - czyli dokładnie za tydzień. Zaproszenie pani Pepper mówiło jasno: chce spędzić trochę czasu w rodzinnej gronie. Ciocia wspomniała, że prawdopodobnie chodziło też o małą Morgan. Jej mama nie chciała, by nagle zwaliło im się na dom zbyt wielu ludzi. Dziewczynka miała ich poznawać stopniowo.

Rozumiał to, ale był kompletnie przerażony tymi dwoma dniami, które miał spędzić w towarzystwie wdowy, czeroletniej córki pana Starka i… Skoro on czuł się tak, jakby cały jego świat zawalił się w jednej chwili, a łzy atakowały go w zupełnie nieoczekiwanych momentach, jak miał się zachować w towarzystwie ludzi, którzy byli jego rodziną?

Zrobił więc absolutnie wszystko, by o tym nie myśleć. Ciocia May wpadła w szał sprzątania - i to pomimo faktu, że w przeciwieństwie do nich, Happy nie był ofiarą Zniknięcia i zajmował się dla nich ich mieszkaniem. Wierzył, że wrócą, był jednym z tych, którzy nigdy nie pogodzili się z utratą. Mimo wszystko nikt niebyłby w stanie dochować standardów czystości cioci May. A Peter, po raz pierwszy w życiu, dołączył do wściekłego sprzątania, co skończyło się tym, że szorował fugi szczoteczką do zębów. Nie sądził, że może to być absorbujące zajęcie.

Kiedy wydawało się, że nie ma już za bardzo czego czyścić, zostawił ciocię pogrążoną w przeglądzie naczyń i zawartości lodówki, a sam zajął się żałosną w skutkach próbą ogarnięcia ich sytuacji finansowej. Burdel w papierach, to było zbyt łagodne określenie. Dodzwonienie się na infolinię Urzędy Skarbowego zajęło mu ponad trzy godziny, kolejne półtorej spędził na łączu z konsultantką, która zdawała się wiedzieć niewiele więcej o całej sprawie, niż on sam. Kilkukrotnie miał ochotę się rozłączyć i przynajmniej dwa razy przeklął w ciągu rozmowy, choć nie personalnie na panią po drugiej stronie - no, nie jej wina, że nikt w zasadnie nie przewidział możliwości zaistnienia Powrotu i absolutnie ŻADNA instytucja nie umiała się w tych okolicznościach odnaleźć. Jak dowiedział się dzięki uprzejmości urzędniczki, procesy związane z przejmowaniem majątków i praw po Znikniętych nadal się ciągnęły, a nagły Powrót niemal sparaliżował wymiar sprawiedliwości. Peter nie zdołał się dowiedzieć, czy za okres ich nieobecności muszą uregulować jakieś zaległe opłaty podatkowe, a jeśli tak, to gdzie. Nie, żeby miało to jakiś sens, ostatecznie z prawnego punktu widzenia nie podlegali pod prawo podatkowe, skoro fizycznie NIE ISTNIELI, a prawo nie działa wstecz, w czym pani urzędnik pokątnie się z nim zgodziła. Jeżeli ich prawa miałby by być zawieszone na okres Zniknięcia, czy oznaczało to też, że nie przysługiwał mu zwrot renty czy stypendium? A może ich okres przyznawania po prostu się wydłuży? Czy wedle prawa był teraz starszy, czy może w tym samym wieku, w którym zniknął? Co z obowiązkiem szkolnym? To już oczywiście nie były pytania do Urzędu Skarbowego, prawda, ale pojawiły się w trakcie rozmowy, a Peter notował je na kartce, mając nadzieję kiedyś uzyskać od kogoś odpowiedź.

Ostatecznie poddał się zupełnie, czując, że to kompletna walka z wiatrakami, bo najwyraźniej nikt jeszcze niczego nie postanowił w tej sprawie. Ilość możliwych komplikacji całkowicie go przerastała i dziękował w duchu cioci May, że była na tyle zaradna, iż nigdy nie musiała skorzystać z żadnego kredytu - nie chciałby być teraz w skórze ludzi, którzy dowiadywali się, że ich dom zamieszkuje inna rodzina, ale oni nadal figurują w danych banku w rubrykach “kredyt hipoteczny” i właściwie, to powinni go nadal spłacać.

Może za jakiś czas Kongres jakoś ogarnie ten chaos, choć tak właściwie, nie wiele go to obchodziło. Potrzebował zajęcia, a to wydawało się całkiem niezłym zabijaczem czasu. Nawet jego cierpliwość miała jakieś granice.

Została mu niemal doba do wyjazdu i nie mając lepszego pomysłu, Peter przygotował miskę z płynem do mycia naczyń, wziął szczoteczkę i zaczął żmudny proces czyszczenie skrzynki Lego - klocek po klocku.

-.-

- Cześć, jestem…

- Wujek Peter! - krzyknęła dziewczynka, rozpromieniając się na jego widok. Nie był pewien, czym sobie na to zasłużył, ale mógłby przysiąc, że ziejąca pustką czarna dziara w piersi lekko zadrżała gdy usłyszał kolejne słowa: - Jesteś Peter, ze zdjęcia. Choć, zobaczysz.

Drobna dłoń zacisnęła się na jego własnej i w trzy sekundy przebiegł razem z nią przez pół pokoju, do kominka, na którym stały ramki ze zdjęciami.

- O tu. To ty.

I faktycznie, w jednej z ramek znalazł swoje zdjęcie, jedno z tych kompletnie kompromitujących zdjęć, na którym szczerzył się głupio. Pan Stark musiał je załatwić od Happy’ego. Przyjrzał się innym zdjęciom, oczekując niemal, że zobaczy wszystkich Avengersów i każdego, z kim pracował Iron Man, ale nie… oprócz niego na fotografiach była głównie pani Pepper, Morgan i… jeszcze jeden dzieciak…

- Herbaty?

Peter z zaskoczeniem odkrył, że utknął przed kominkiem, a Morgan pobiegła wyściskać Happy’ego. Pytanie zaś zadał nieco wyższy od niego chłopak, również w stosownej czerni, trzymający w dłoniach dwa kubki parującego płynu.

- Och… Jasne, dzięki. - Ostrożnie, by choć raz w życiu nie rozlać czegoś podczas pierwszej wizyty, Peter ujął kubek w dłonie.

- Peter, tak? Morgan nie mogła się doczekać, aż przyjedziesz - zauważył tamten i zmierzył go oceniającym spojrzeniem. - Jestem Harley. Widzisz tego blond dzieciaka na zdjęciu? - spytał, wskazując na fotografię, nad którą wcześniej się zastanawiał.

- Och. No tak. Ty… czy Pan Stark… znaczy… - Peter zaplątał się, oczywiście, a oczy chłopaka na sekundę rozjaśniło rozbawienie.

- Czy jestem synem Tony’ego Starka, o to chciałeś spytać? Nie, nie jestem. W każdym razie nie bardziej, niż ty. Ale to nie zmienia faktu, że jesteśmy tutaj, na półce ze zdjęciami.

Peter zamrugał szybko, czując jak gardło zaciska mu się w niebezpiecznej oznace wzruszenia. Nie był pewien, jak traktować Harley’a, właściwie nic o nim nie wiedział, ale… On właśnie zasugerował, że pan Stark traktował ich jak swoją rodzinę, czyż nie?

Napił się herbaty, nie chcąc dać po sobie poznać, jak mocno dotknęła go ta myśl. Nie mógł się rozpłakać jak dzieciak, nie teraz.

- Mogę… mogę zadać ci pytanie, Peter? - głos Harley’a zadrżał lekko. Może wcale nie był tak spokojny, jaki się wydawał.

- Jasne.

- Byłeś przy tym, prawda? - głos ucichł do konspiracyjnego szeptu. - Możesz… Możesz mi o tym opowiedzieć? O tym jak… Co się stało? I jeszcze… O Zniknięciu?

Peter zmarszczył brwi. Więc Harley nie Zniknął. Czy był tutaj przez ten cały czas? Czy to co właśnie poczuł, było ukłuciem zazdrości? Wypił jeszcze trochę herbaty, która była upiornie słodka, ale przynajmniej pomagała mu nieco się opanować.

- Spróbuję - odparł, zastanawiając się, od czego w ogóle zacząć.

-.-

Zupełnie stracił poczucie czasu. Usiadł obok Petera na miękkim dywanie przy kominku i dał się wciągnąć w bolesną i niesamowicie emocjonalną opowieść o  wyprawie w kosmos i o ostatecznej bitwie z Thanosem. Chwilami żałował, że to nie on walczył u boku Irona Mana, to przecież było jedno z jego największych marzeń. A jednak widział też, jak bardzo to wszystko zniszczyło Petera. Dosłownie. Chłopak ściskał kubek w rękach, tak mocno, jakby chciał go zgnieść. Kiedy próbował opowiedzieć o tym co czuł, gdy znikał, a Stark trzymał go w ramionach, Harley sam z trudem przełknął ślinę, widząc jak oczy tamtego nachodzą wilgocią.

Tak, chwilami mu zazdrościł, ale i też współczuł. Patrzenie jak sam Iron Man umiera, musiało być czymś przerażającym. Kiedy Peter zaczął oddychać nieco szybciej, a słowa wyraźnie ugrzęzły mu w gardle, Harley szybko zmienił temat. I tak odbyli jedną z najbardziej fascynujących w jego życiu. Wymienili się anegdotami na temat Tony’ego, opowiedział Peterowi o tym, jak właściwie uratował Starka i pomógł mu naprawić zbroję, za to Parker opisał mu konstrukcję swoich wyrzutni sieci, co było absolutnie fascynujące.

Nawet nie zauważyli kiedy zrobił się wieczór. Żaden z nich nie zwrócił też większej uwagi na Morgan, która w pewnym momencie wcisnęła się na dywan pomiędzy nimi.

- Ale masz śmieszne łokcie. - Przerwał im nagle nieco zaspany głos dziewczynki. Peter urwał szczegółowy opis składu chemicznego swojej sieci i spojrzał zaskoczony na Morgan, która teraz leżała dokładnie między nimi, na plecach, i wpatrywała się w gdzieś w ręce Harley’a.

- Dziwne? Dlaczego tak myślisz - spytał tamten, łagodnie, jakby był już przyzwyczajony do rozmów z nią.

Drobna rączka uniosła się i przesunęła jeszcze wyżej podwinięty rękaw jego koszuli.

- Zobacz. Tu masz taką dziurę. Ja jej nie mam, widzisz? - Dziewczynka zgięła ręce i zamachała nimi jak kaczka.

- Tak, racja, to piękny łokieć - przyznał Harley z powagą i spojrzał na Petera z pewną naganą.

- Och… Tak, oczywiście, jest super - zreflektował się po kilku sekundach.

- Ciekawe, czy Peter też ma takie dziwne łokcie, jak ja - rzucił lekko chłopak, a w oczach Morgan zabłysła ciekawość.

- Pokaż - zażądała, a Parker nie miał już wyjścia i po prostu musiał rozpiąć koszulę i pozwolić małej się zbadać. Ciche westchnięcie i szeroko otwarte oczy dziewczynki przypomniały mu, że akurat jego ramiona zdecydowanie nie wyglądają normalnie.

- Ekhm, to nic takiego - zapewnił szybko Morgan i już zaczął zakładać koszulę z powrotem, gdy tamta podniosła się błyskawicznie i zatrzymała go stanowczo.

- Miałeś wypadek? Mogłeś powiedzieć, mama ma taką specjalność maść na siniaki i na inne ały. Chcesz?

- Nie, naprawdę nie trzeba. Są już stare, wiesz? Moja ciocia też ma takie maści i dobrze sią mną zajmuje - obiecał gorączkowo, nie chcąc ściągać na siebie uwagi wszystkich, cóż, dorosłych zgromadzonych w domu. To by było naprawdę niezręczne.

Jej oczy zmrużył się, dokładnie tak, jakby się zastanawiała, czy jej nie okłamuje. Czy ona serio miała tylko cztery lata? Nagle uderzyła się w czoło, jakby wpadła jej do głowy oczywista myśl.

- Ty jesteś Avengersem, tam jak Tatuś! I walczyłeś tam, prawda? Tam gdzie wujek Bruce, i mama i wujek Steve i wszyscy inni!

Jej oczy wpatrywały się w niego z niesamowitą uwagą, jakby był w tym momencie jedyną ważną istotą na ziemi.

- No… tak - przyznał, nieco zdziwiony. Czy Morgan wiedziała, że jest Peterem, ale nie znała jego… bohaterskiej wersji?

- Morgan… ile właściwie opowiedzieli ci o mnie twoi rodzice?

- Prawie nic - westchnęła ciężko dziewczynka, nadal uważnie oglądając opatrunek, pokrywający połowę jego prawego ramienia. - Tak się nie wiąże bandaża, tutaj powinno być…

- O nie, moja panno, starczy tego wymądrzania - oznajmił stanowczy głos wyższej instancji. - Czas na ciebie.

- Ale mamo! Peter jest Avengersem! Musi mi opowiedzieć WSZYSTKO!

- I może to zrobić jutro, kochanie. Teraz trzeba dać gościom odpocząć - upomniała ją Pani Pepper i porwała dziewczynkę w powietrze.

- Jutro - mruknęła Morgan, patrząc wprost na Petera, a chłopak poczuł się tak, jakby właśnie zawierał pakt z małym diabłem.

- Jutro - obiecał, postanawiając jednocześnie, że najpierw musi odbyć rozmowę z panią Pepper, o tym, co można powiedzieć dziewczynce, a co powinien przez nią ukryć, jeśli zdoła.

- Wiesz… co do jednego miała rację - westchnął chwilę później Harley, wyrywając go z zamyślenia.

- Hm?

- Ten opatrunek faktycznie nie jest dobrze zawiązany. Chodź, założę ci nowy -  oznajmił, po czym wstał i podał mu dłoń.

Chwilę później idąc za nim ku łazience Peter zaczął się zastanawiać, czy ten stanowczy ton i zachowywanie się, jakby cały świat powinien im się podporządkować, mógł się udzielać podopiecznym pana Starka nie tylko przez geny.


-.-

Następnego dnia do małego domku dołączył też Bruce Banner, który jak się okazało, był ulubionym wujkiem Morgan. Nie dość, że chyba odwiedzał ją regularnie, to zawsze przywoził jej coś z Nowego Yorku. Tym razem również miał dla niej prezent - wielkiego, pluszowego jednorożca. Peter zastanawiał się przez całą sekundę, czy to właściwa rzecz dla tak bystrej dziewczynki - może lepiej byłoby jej kupić zestaw małego naukowca czy coś takiego - ale głośny pisk, który prawie rozniósł mu czaszkę, uświadomił go, że mimo wszystko Morgan jednak była czteroletnią dziewczynką.

Maskotka natychmiast otrzymała imię i już chwilę później, Harley i on zostali stanowczo zmuszeni do wspólnej zabawy z Morgan i jej absolutnie ulubionym jednorożcem - Irydkiem.

Tylko dzięki wyczulonym zmysłom dosłyszał panią Pepper, łkającą w ramionach doktora Bannera.

- Chodźmy na zewnątrz - zaproponował, a gdy pomagał zaaferowanej dziewczynce ubrać buty, dojrzał jeszcze ciepłe spojrzenie cioci May, które wyrażało całą aprobatę tego świata.

Nagle uderzyło go to mocniej, niż kiedykolwiek wcześniej.  Był jednym z dorosłych. Nikt nie pytał go już, jak się czuje, ani czy czegoś nie potrzebuje. Teraz to on, jakoś tak zupełnie naturalnie, zajmował się tym, by w miarę możliwości uchronić Morgan przed dorosłymi sprawami. I wcale mu nie przeszkadzał fakt, że to idealna wymówka, by samemu trwać w zaprzeczeniu i odsuwać od siebie najczarniejsze myśli.

-.-


- Nie chcę białych. Chcę żółte - powtórzyła dziewczynka po raz trzeci, tupiąc wściekle nóżką. Nie mieli już zbyt wiele czasu, a ona uparcie odmawiała założenia skarpet uszykowanych przez mamę. Peter stał w kącie, czując się bardzo niezręcznie i zupełnie nie na miejscu, jak zawsze, gdy ktoś się przy nim kłócił.

- Kochanie, założysz białe. Dziś nikt nie będzie nosił nic kolorowego, tłumaczyłam ci to skarbie…

- A ja się nie zgadzam! Nie zgadzam i już! Chcę żółte. Tatuś by mi pozwolił.

Wyciągnięte ręce pani Pepper zadrżały wyraźnie. Mała miała już w oczach łzy. Peter jak przez mgłę pamiętał dzień, w którym szykowali się do wyjścia na pogrzeb jego rodziców. Czy on też wtedy kłócił się o jakąś tak błahą rzecz? Czy płakał? Zupełnie nie mógł sobie przypomnieć. Za to nowo odkryte pokłady dojrzałości sprawiły, ze zaczął iść w stronę Morgan jeszcze zanim zdążył pomyśleć, co robi.

- Hej, Morgan? Chcesz się wyłamać ze skarpetkowego spisku?

- Spisku? - zapytała tamta, wyraźnie zainteresowana, choć nadal jeszcze trochę naburmuszona.

- Tak, takiego tajnego - powiedział Peter, ściszając głos do teatralnego szeptu. Usiadł na kanapie i dyskretnie podwinął nogawkę, ukazując białą skarpetkę. I, jakimś cudem opatrzności, chwilę później Harley zrobił dokładnie to samo.

- Pst. Morgan… Nikomu o tym nie mów, ale ja też należę do drużyny białych skarpetek - powiedział tamten.

Oczy czterolatki zmrużyły się podejrzliwie. Dobrą minutę mierzyła ich spojrzeniem, spoglądając to na jednego, to na drugiego, jakby się zastanawiała, na czym dokładnie polega cały spisek. Po czym westchnęła głośno i chwyciła skarpetki.

- No dobrze. To ja też będę w skarpetkowo lodowym spisku - podsumowała, a Peter z rozbawieniem zrozumiał, że musi bardzo, bardzo uważać, co dokładnie mówi na głos przy tej dziewczynce.

Peter spędził w domu Starków ponad tydzień. Pani Pepper… Pepper - uparła się, by mówić do niej po imieniu, choć wciąż  miał z tym problem -  nalegała, by zostali jeszcze trochę po ceremonii. I tym razem Parker nie musiał pytać cioci May. Wiedział, że wracanie do pustego domu po pogrzebie, to jedna z najtrudniejszych rzeczy. Ich obecność trochę pomagała, a i on musiał przyznać, że znosił wszystko znacznie lepiej dzięki wsparciu Harley’a i przez to ile czasu zajmowała mu Morgan.

W dniu pogrzebu jego z trudem zachowane opanowanie pękło. Płakał, gdy Pepper złożyła na wodzie wieniec. Płakał, gdy Morgan wtuliła się kurczowo w ramię mamy, jakby się bała, że ona też pojedzie gdzieś i nie wróci. Płakał gdy rozsiedli się na krzesłach za domem i wspominali pana Starka, opowiadając sobie zabawne anegdoty na jego temat, śmiejąc się w głos, czasem nawet histerycznie, ale ze łzami w oczach.

I wiedział, że to nie jest ostatni raz. Nigdy nie przyznał tego na głos, nikomu, nawet Harleyowi, z którym nawiązał jakąś błyskawiczną nić porozumienia. Peter czuł się dokładnie tak, jakby ponownie stracił swoich rodziców. Wydawało mu się, że tym razem przechodzi przez wszystko gorzej, bo Tony Stark oddał życie za nich. A więc też za niego.

Chciał krzyczeć ze wściekłości, zniszczyć coś, kogoś… Ale opanowywał się, wiedząc, że niemal cały czas jest przez kogoś obserwowany. Nie chciał też przestraszyć Morgan. Wiedział jednak, że kiedy wróci do domu, zamknie się w pokoju i zostanie sam, ciemność znów się pod nim otworzy i pochłonie go.

- A potem przyjedziesz zbierać gruszki, i wujek Harley też przyjedzie, mamy dobre gruszki i robimy z nich ciasta! - trajkotała Morgan bujając się na huśtawce obok niego.

Cóż… Może jednak było jeszcze coś dobrego w tej ciemności, coś, czego mógł się uczepić i nie dać się porwać ziejącej wokół otchłani.

- A jak mama nie będzie patrzeć, to pokażesz mi swoje pajęczyny, prawda?

Czując jak żal miesza się w nim z rozczuleniem, odwzajemnił uważne spojrzenie Morgan i obiecał:
- Jasne, a potem zawieszę was na drzewie.

-.-