[MCU][S] Linie Czasów 19 i 20 (TS/SS)

Clint był pewien, że oto nadszedł ten dzień, w którym wreszcie pęknie i popełni morderstwo. Morderstwo w afekcie, z okolicznościami łagodzącymi, bo serio, ileż można!? Tak, chwyci głowę Starka i walnie nią o ścianę, tak mocno, że rozłupie się na dwie części. A potem, zanim się zorientują, udusi  Bruce’a gołymi rękoma. Może zdąży jeszcze rzucić granat na stół, zanim Doktor Czarodziej go zatrzyma?

To był dopiero ósmy dzień miesiąca, a w kuchni leżała już ÓSMA dostawa pizzy. I Clint naprawdę miał już tego dość. Najwyraźniej to, że - jako jedyny co prawda - zwyczajnie NIE LUBIŁ PIZZY - nie dawało mu prawa do złożenia innego zamówienia. Wszyscy wydawali się sądzić, że to jakaś mała zbrodnia. A przynajmniej dyshonor. Kiedy więc wspomniał, iż naprawę, nie przepada za ciastem, które jest cienkie, miękkie, przesączone tłuszczem tak, że wszystko aż z niego ścieka i wydaje się, że jest prawie surowe - spojrzeli na niego tak, jakby wymordował im połowę rodziny. Z uporem maniaka zamawiali jej więc JESZCZE więcej, codziennie, prześcigając się w komplementach dla idealnie wypieczonego spodu, machając mu przed nosem tą kaloryczną bombą, ostentacyjnie napychając się tą miękkawą rzeczą do absolutnej przesady.

To, że Clint miał alergię na drożdże, najwyraźniej również nic nie znaczyło. Oj tam, przemęczy się te dwie, trzy godziny z bolącym żołądkiem, przecież warto, to była Pizza! Otóż nie. Nie było warto. Zwłaszcza, gdy istniały miliony alternatyw, które nie powodowały tak nieprzyjemnych konwulsji. To była jego jedyna alergia, z którą zupełnie sobie nie radził - tą na sierść w miarę opanował dzięki długiej i kosztownej terapii odczulającej, która jego zdaniem, miała coś wspólnego z tą częścią pracy Stephena, o której nigdy nie rozmawiali. Kiedy wszystko wokół pyliło, stosował istną zaporę lekową i w miarę opanowywał sytuację. Kiwi, surowe jabłka, brzoskwinie, rumianek i standardowo orzechy - tego po prostu unikał. Ale drożdże, ta mała ciastowata cholera, kryła się w zbyt wielu rzeczach. W małych ilościach jeszcze mógł ją znieść, ale to diabelskie ciasto na pizzę było istnym wymysłem szatana. Wystarczył kawałek, by zwijał się z bólu i prosił o dobicie go.

Dlatego teraz wybiegł wściekły ze Stark Tower, knując coś bardzo niedobrego.

-.-

- Sir, kurier z jedzeniem - oznajmił Jarvis krótko przed piętnastą, gdy wszyscy jeszcze pogrążeni byli w swoim niedzielnym marnowaniu czasu. Tony oderwał się od pasjonującej go ostatnimi czasy rozrywki, jakim było wytykanie błędów logicznych całej serialowej rodzinie Starków - bo serio, kalali jego nazwisko swoją głupotą, jeszcze tylko dziewczyny ratowały honor rodu.

- Jedzenie? Jeszcze nie zamawialiśmy? - spytał, zastanawiając się, czy może wczoraj nie kazał swojemu SI wykupić mu jakiegoś pizzowego karnetu…

- Dostawca został sprawdzony, zamówienie złożono półtorej godziny temu. Blue Cheese Snacks, sir - odparł Jarvis.

-  Nie znam tej pizzerii - przyznał Tony, lekko zaniepokojony. Był pewien, że zna każdą restaurację, z której można było zamówić jedzenie do wieży. Lata doświadczenia.

- Bo to nie jest pizzeria! - oznajmił triumfalnie Clint, kiedy drzwi do windy otworzyły się, a do długiego holu wszedł kurier, w błękitnym kombinezonie, w tegoż koloru czapeczce, obłożony siatkami z… małymi, podłużnymi kartonikami z niebieskawego papieru.

- Ładnie pachnie - mruknął Bruce. - Czy to już pizza time?

- Nie! - warknął Clint, odebrał zamówienie od człowieka w błękicie, wręczywszy mu pokaźny napiwek, po czym niemal pobiegł do stołu i zaczął wykładać zawartość siatek. - To, moi państwo, są ZAPIEKSY.

- Zapie, co? - zapytał Stephen, wychylając się z pracowni. - Co to za nowomowa?

- Nie nowomowa, a slang. Dialekt ludzi jedzących DOBRE jedzenie. Narzecze pizzowych przeciwników. Mowa studentów i, prawdopodobnie, polskiej dzielnicy. Patrzcie i podziwiajcie.

Clint rozpakował jakieś kilkadziesiąt opakowań, zawierających podłużne, płaskie bułki, z różnego typu obkładem, zwykle wykończonym dużą warstwą topionego sera.

- Pachnie jak pizza - wtrącił Bruce, podchodząc bliżej stołu.

- Ale to nie jest to wasze tłuste cholerstwo. To ZAPIEKSY. Zapiekane bułki. W najlepszych wariantach. Mniej tłuste, chrupiące, a nie miękkie i mokre jak zakalec. Jedźcie!

- Wyglądają jak małe, podłużne pizze - mruknął Stephen, z co zarobił iście śmiercionośne spojrzerzenie od łucznika. - No co, mówię jak jest.

- Clint? Ale… Wiesz, że te bułki też mają drożdże - zauważyła Natasha, sięgając po zapiekankę z dziwnym, pachnącym wędzonką serem i czymś, co wyglądało na sos z jakichś czerwonych owoców.

- Owszem. Ale to ciasto, nie robi bólu w brzuszku. Pizza-ciasto robi - oznajmił rozbrajająco Clint, po czym nie czekając na resztę, zabrał się za jedną z zapiekanek niemal uginającą się od ilości kurczaka, salami i sera.

- To nie ma uzasadnienia, ilość…- zaczął Banner, ale natychmiast mu przerwano:

- Bruce, zamknij się. Jedz.

- Nawet smaczne - przyznał Steve całe dziesięć minut później, gdy zdążył już pochłonąć dwie zapiekanki z ogromną ilością jalapeno. - Ale nie rozumiem tego całego zamieszania, Clint. - Mogłeś po prostu powiedzieć, że chcesz zamówić coś innego.

Pięść łucznika zacisnęła się i łupnęła o stół.

- Od tygodnia codziennie przypominam wam, że nie lubię pizzy, ba, nie mogę jeść pizzy, ale szanowny pan Tony i jego magiczny chłopak i tak zamawiają co chcą. Więc wybacz mi, Steve, ale najwyraźniej nie, nie mogłem po prostu powiedzieć, bo zwyczajnie wszyscy macie moje zdanie głęboko w dupie.

- Wyrażaj się - mruknął Steve jak z automatu.

- Szczerze, mam dość tej pizzowej propagandy. Domagam się racjonalnego terminarza żywnościowego. Z uwzględnieniem potrzeb WSZYSTKICH mieszkańców wieży.

- Sir, jeśli można, pan Clint ma rację - nagle wtrącił się Jarvis. - Jak wspominałem już kilkukrotnie, obecna dieta może prowadzić do niebezpiecznego podwyższenia poziomu cholesterolu, niedoboru…

- Och, skończ już mamo - jęknął Tony. - Clint, weź po prostu przyznaj, że to są mniejsze pizze na grubszym spodzie, i wszyscy będziemy szczęśli…

Wielka gruda topionego sera i kilku pieczarek wylądowała dokładnie na środku czoła Starka. Wszyscy zamarli i patrzyli jak powoli ześlizguje się po nosie, blokuje nieco na zaroście i wreszcie opada na stół, pozostawiając po sobie smugę tłuszczu.

- To są pierdolone ZAPIEKANKI i są tysiąc razy lepsze, niż wasza PIZZA.

Tony już otwierał usta, by mu odpowiedzieć, kiedy poczuł dłoń Stephena na ramieniu.

- Odpuść, Tony - poprosił, z psotnym uśmiechem na twarzy. - Nie widzisz, jakie to dla niego ważne? Zrobimy listę - oznajmił nieco głośniej. - Trochę dorosłej odpowiedzialności nam nie zaszkodzi, już za długo jesteśmy na tej studenckiej, rozpustnej diecie.

- No wreszcie! Jeden głos rozsądku! Dzięki, Steph - westchnął Clint, wracając z zadowoleniem do jedzenia.

- Nie martw się, nie pozwolę ci umrzeć z głodu - Strange zapewnił cicho swojego partnera. - I wiesz… tak właściwie, to ja też nie jestem wybitnym fanem pizzy.

Jedno spojrzenie Starka powiedziało Stephenowi, że to nie był dobry moment na takie wyznania.

- To jest oficjalnie nasz drugi, poważny kryzys związkowy - oznajmił, po czym ostentacyjnie opuścił kuchnię, a gdyby miał na sobie pelerynę, powiewałaby złowrogo.

Ich pierwszy poważny konflikt wybuchł w związku z niechęcią Stephena do wspólnego grania na konsoli. Tony nie odzywał się do niego przez ponad tydzień. Arcymag westchnął ciężko. Zanosiło się na kilka dni zimnej wojny.