[Doctor Who][D] Stuk stuk

Walczyli ze sobą od wieków. Tańczyli dookoła siebie, gonili się, uciekali… Jak zabawa w kotka i myszkę w czasie i przestrzeni. Teraz to widział - byli dla siebie stworzeni. Uzupełniali się, swoje szaleństwo… Wrogowie-przyjaciele.

Tego dnia także walczyli. Jeden przeciw drugiemu. Ostatni Władca Czasu konta cała Ziemia Mistrzów. Jego koniec nadchodził, a ulubiona rasa ludzi… nie istniała. Wiedział, że jedynym sposobem na przywrócenie ludzkości jest śmierć matrycy.

Gallifrey wychynęła z nicości, burząc wszystko. Ci, którzy mieli nie istnieć pojawili się, nadal tak samo nieobliczalni jak w chwili, w której zostali zgładzeni (a przynajmniej on w to wierzył). Nadal śmiertelnie niebezpieczni, w opozycji do wszechświata, który chcieli zniszczyć, by zacząć rządzić, bez ciał, bez czasu. Musiał ich zniszczyć.

A teraz jednak stoją tutaj, Doktor pomiędzy Mistrzem i Prezydentem - śmieszne tytuły, które tak naprawdę nie znaczą niczego. Każdy z nich mógł być bohaterem, każdy był potworem. I tylko od nich zależy, jaka będzie ich dalsza droga.

Broń wymierzona w Prezydenta - Kto jest twoim wrogiem? Broń wymierzona w Mistrza - To wszystko jest jego wina!. W Prezydenta - Ostatnim czynem w twoim życiu ma być morderstwo? Mistrza…

Wystrzał.

Wybrał - własną śmierć. Poświęcenie oddane w hołdzie ludziom. Przeznaczenie, któremu wyszedł naprzeciw mimo strachu i chęci przeżycia jeszcze trochę.

Następne sekundy przyszły i minęły zbyt szybko. Ten, którego uważał za największego wroga, który gardził ludzkością, który chciał tylko władzy i potęgi… Dokonał zemsty. Ale też ocalił go, oddał życie za niego i Ziemię.

Przeżył. To było tak absurdalne, że z jego gardła wyrwał się dziwny dźwięk, coś pomiędzy śmiechem i szlochem. Stres, który napędzał go do działania, który pozwolił mu stawić czoła rzeczywistości uleciał, teraz zupełnie już zbędny. Przetrwał, a przepowiednia się nie wypełniła...

Stuk, stuk, stuk, stuk.